اصبغ بن نُباته

اَصبَغ بن نُباته تمیمی حَنْظلی مُجاشِعی از یاران ویژه امیر مؤمنان علی علیه السلام و از چهره ‏های برجسته یاران ایشان[1]  و از معتمدان آن حضرت است.[2]

 استوار گامی او در دوستی علی علیه السلام مشهور است. او در متون کهن تاریخی به شیعه[3]  معروف و به عشق و دوستی علی علیه السلام مشهور است. او از «شُرطة الخَمیس (نیروهای ویژه)»[4]  و از فرماندهان آنان است[5]  که تا مرز مرگ و شهادت، با مولا علیه السلام پیمان بسته بودند.[6]

 اصبغ در جنگ‏ های جمل و صِفّین، همراه مولا علیه السلام بود[7]  و از یاران با وفای علی علیه السلام به شمار می‏ رفت. اصبغ، عهد نامه علی علیه السلام به مالک اشتر را نقل کرده[8]  که مجموعه‏ ای بزرگ و جاودان است. پس از ضربت خوردن علی ‏علیه السلام، وی از معدود افرادی است که اجازه حضور بر بالین ایشان را یافت.[9] اصبغ را از یاران امام حسن علیه السلام نیز شمرده ‏اند.[10]

روایتی در مورد جناب اصبغ بن نباته

در کتاب وقعة صِفّین - به نقل از عمر بن سعد اسدی، در یادکرد واقعه صِفّین - نقل شده که:

علی بن ابی طالب علیه السلام یارانش را ترغیب [به جهاد] کرد. پس اصبغ بن نباته در حضور او برخاست و گفت:

ای امیر مؤمنان! مرا با باقی مانده مردم، پیش فرست که امروز، پایداری و یاری‏ ام را خواهی دید. ما شامیان را تار و مار کرده‏ ایم و خود، هنوز جنگجویان و دلاورانی داریم. به من اجازه ده تا به پیش بتازم.

 علی علیه السلام فرمود:

«به نام و برکت خدا، به پیش بتاز».

 پس اصبغ، پرچمش را برگرفت و پیش می‏ راند و می ‏خواند :

ای اصبغ! تا به کی امید ماندن داری؟

بی گمان، امید با نا امیدی درهم شکسته می‏ شود.

 آیا حوادث روزگار را نمی‏ بینی که چه سان در می ‏رسند؟

 پس هوا و هَوَست را چون چرم، دبّاغی کن.

 مدارا تو را بهتر به خواسته‏ ات می‏ رساند

 امروز، گرفتاری ‏ای هست و فردا نیز بیکار نخواهی بود.

 پس اصبغ - که پیری پارسا و پرهیزگار بود و هرگاه دو نفر را در نزاع با هم می‏ دید، شمشیرش را غلاف می‏کرد - در حالی بازگشت که شمشیر و نیزه‏ اش را [ به خون، ] رنگین کرده بود.

 او از ذخیره ‏های علی علیه السلام به شمار می‏رفت که تا پای جان به ایشان پایبند بود و از شه‏ سواران عراق شمرده می ‏شد و علی علیه السلام از اعزام او به جنگ و کشتار، دریغ می ‏ورزید.[11]

 پی نوشت ها:

[1] رجال النجاشی:4:69:1، الفهرست:119:85، وقعة صفّین:406.

[2] کشف المَحَجّة:236، وقعة صفّین:406.

[3] الطبقات الکبری:225:6.

[4] الطبقات الکبری:225:6، الاختصاص:65.

[5] وقعة صفّین:406.

[6] رجال الکشّی:165:321:1.

[7] وقعة صفّین:406.

[8] رجال النجاشی:4:70:1، الفهرست:119:85.

[9] الأمالی، طوسی:191:123.

[10] رجال الطوسی:919:93. نیز، ر. ک:تهذیب المقال:198:1-5:204.

[11] وقعة صفّین:442.

نوشته شده توسط گروه اصحاب