ابراهیم بن مالک اشتر

ابراهیم در نوجوانی مانند پدرش مردانه همراه حضرت علی علیه ‏السلام در جنگ صفّین مجاهدت کرده است. او مردی شاعر، فصیح، سخنور، شجاع و همواره از علاقه‏ مندان و موالیان فداکار اهل بیت رسالت بود. [1]

نصر بن مزاحم نقل می‏کند:

هنگامی که معاویه در صفّین، عمروعاص را با لشکری از گروه «حمیر» و «یحصب» به میدان فرستاد، مالک اشتر مقابل آنها آمد و قصد مبارزه با فرمانده گروه یعنی عمروعاص را کرد، اما همین که عمروعاص وی را شناخت، سست شد و ترسید، ولی از روی خجالت در صحنه باقی ماند و چند نوبتی بین او و مالک نیزه ردّ و بدل شد، اما عمرو عاص چون نتوانست با مالک اشتر مقابله کند از صحنه جنگ فرار کرد و با شرمندگی به سپاه معاویه بازگشت.

 پس از این اقدام، جوانی از گروه حمیر، عمروعاص را ملامت کرد و پرچم را از وی گرفت و به میدان آمد و در حالی که رجز می‏خواند و جولان می‏داد، مبارز می‏ طلبید. مالک اشتر پسرش ابراهیم را فراخواند و گفت:

«پرچم را بگیر، بهتر است که جوان به جنگ جوان برود.»

ابراهیم، پرچم را گرفت و پیش رفت و در حالی که رجز می‏خواند، به جوان حمیری حمله کرد و هرکدام به یکدیگر نیزه زدند تا سرانجام جوان حمیری از پای درآمد و به هلاکت رسید. [2]

«ابراهیم» برای حمایت از خون‏خواهی سیدالشهدا علیه‏ السلام به قیام مختار در کوفه پیوست و ارکان حکومت او را پابرجا و تثبیت کرد، هم‏چنین با «مصعب بن زبیر» به جنگ «عبدالملک بن مروان» رفت و بالاخره در سال 71 یا 72 هجری به شهادت رسید و در نزدیکی سامراء به خاک سپرده شد. مصعب در فراق ابراهیم و کوتاهی مردم عراق می‏گفت:

«یا ابراهیم، و لا ابراهیم لی الیوم؛ ای ابراهیم، دیگر مثل ابراهیم برای من نیست.» [3]

پی نوشت ها:

[1] اعیان الشیعه، ج 2، ص 200.

[2] وقعة صفّین، ص 440.

[3] ر. ک: اعیان الشیعه، ج 2، ص 200.

برگرفته از کتاب: اصحاب امام علی علیه السلام

به قلم: سید اصغر ناظم‏ زاده قمی

نوشته شده توسط گروه اصحاب