ضرورت عمل گرایی

(حکمت 22) و مِن حِکمَةٍ لَهُ ( علیه‏السَّلام )

متن^[1] و ترجمه^[2]:

وَ قَالَ ( علیه‏السلام )مَنْ أَبْطَأَ بِهِ عَمَلُهُ لَمْ یُسْرِعْ بِهِ حَسَبُه"

و درود خدا بر او، فرمود: کسى که کردارش او را به جایى نرساند، افتخارات خاندانش او را به جایى نخواهد رسانید. "

شرح^[3] :

یعنى: هر کس که عمل شایسته خوب نداشته باشد و بدان جهت از مراتب بلند دنیوى و اخروى عقب بماند، بزرگى و شرافت خانوادگى- هر چند که داراى شرافتى باشد- او را تند نگرداند. کندى عمل، کنایه از نرسیدن او به نیکى است، به دلیل نداشتن چیزى از اعمال پاکیزه که او را به نیکى برساند. امام اسراع (تند گرداندن) را در برابر بطؤ (کند ساختن) قرار داده است.

--------------------------------

 [1] فیض­الاسلام، کلمات قصار، ص 1097

[2] ترجمه‏نهج‏البلاغه(دشتى)، ص 627

[3] ترجمه‏شرح‏نهج‏البلاغه(ابن‏میثم)، ج 5، ص 424

نوشته شده توسط گروه نهج البلاغه