چه قدر قلم حقیر و نحیف است در تصویر بیکران شکوه آسمانی تو!
و من، در نگارِ نقشِ درخشانت در آفرینش...
به راستی این جملات زمینی، چگونه موصوفی آسمانی را تاب آورند که زنجیره ی زرّین اوصاف منزلتش را
پایانی نیست!
آری؛ شب قدر را می توان مگر به حروف محصور کرد؟ ...
ای مادر همه خوب ها و خوبی ها؛ کم کم به روز ولادتت نزدیک می شویم.
همه بچه ها به مادرشان هدیه می دهند. ما چه هدیه ای برای شما بیاوریم که شادمانتان کند؟
مادرم ! امروز ماه را چون گردنبندی به گردنت می آویزم و دب اکبر را چون دستبندی زینت دستان تو می کنم و ستاره ها را گوشواری برای تو و تمام گل های جهان را فرش راهت ...
می دانم ، باز هم کم است ...
براستی که بهشت لایق توست و تو لایق بهشت ....
منتظر حضور سبز شما هستیم[گل]